Het belangrijkste commando om de hond te leren is naar mijn mening het commando “Hier”.
Het zorgt voor veiligheid, fijn samen aan de wandel en geen gefrustreerd roepen terwijl je hond andere dingen interessanter vindt dan jou. Belangrijk dus dat de hond naar je toekomt als je Hier roept. Dat willen we allemaal. Maar waarom is het dan voor zoveel bazen en honden moeilijk om dit voor elkaar te krijgen? En waarom wordt de Hier eerder een Help!
Wat me opvalt bij veel combinaties baas-hond is dat er vanuit de hond weinig (of helemaal geen) aandacht is voor de baas en dat de baas het moeilijk vindt om echt enthousiast te zijn wanneer de hond zijn aandacht wel richting de baas geeft. Gemiste kans!
Immers waarom zou de hond naar je toe komen als hij merkt dat er stoom uit je oren komt van frustratie, of dat je toch nog boosheid in je stem hebt als hij eindelijk aangesukkeld komt. Of omdat hij wel een aai krijgt maar dat is het dan. Zou jij dan naar jezelf toekomen in zo’n geval? Ik niet.
De grootste uitdaging voor die baasjes ligt vaak in het aantrekkelijker worden voor hun hond. Want waarom zou hij voor jou willen kiezen in plaats van die prikkel verderop? Een hond is een opportunist: levert iets hem niks op, dan zal hij voor iets anders kiezen wat hem wel wat oplevert.
Het begint natuurlijk al bij de hond als pup. Wat ik vaak zie is dat pups veel ruimte krijgen van hun baas. Lange lijn, lekker spelen, opspringen en snuffelen aan andere honden, bazen, spullen, graspollen etc. Hartstikke leuk en goed voor de socialisatie. Tenminste… als dit met bewustzijn van de baas gebeurt. Maar al die ruimte die een pup krijgt is niet zomaar goed voor hem. Het biedt hem uiteindelijk niet een veilig gevoel.
De moederhond begint in het nest al met regels en begrenzingen zodra de pups gaan lopen. En binnen die regels en begrenzingen is er heel veel liefde, respect en vertrouwen over en weer. Iedereen weet waar hij aan toe is, voelt zich veilig, geliefd en onderdeel van de roedel.
Wij zijn de nieuwe roedel voor de pup en we zijn dus m.i. verplicht aan die pup eenzelfde veiligheid te bieden als die hij in het nest gewend was te krijgen. Doen we dat niet, dan ontstaat rebellie. Zo simpel is het. Want dan gaat die pup het zelf wel even regelen.
Dus, regels en begrenzingen: nu is het etenstijd, nu is het speeltijd, nu is het rusttijd, hier mag je wel komen maar daar niet, hier mag je wel op kauwen maar daaraan niet, etc. En binnen die begrenzingen en regels spelen we met de pup, trainen we hem nieuwe vaardigheden, belonen we hem uitbundig voor wat hij allemaal al kan, laten we hem op een gecontroleerde manier de wereld verkennen, beschermen we hem voor ‘gevaar’, wandelen we en leren we hem naar ons toe te komen als we hem roepen. Of als hij uit zichzelf al naar ons toekomt belonen we hem daar uitbundig voor met een knuffel, voertjes en spelen. Niet op een hyperactieve manier, maar vanuit een kalme liefdevolle houding. Net als zijn moeder ooit. Want dan zijn we de superbaas voor ze! Waar ze graag bij zijn en naar toekomen. Dan wordt Hier ook echt een Hier!
